De zon zakt langzaam over het Pugliese landschap. De lucht kleurt goud, de cicaden zingen. En dan hoor je het ritme: een snelle tamboerijn, een meeslepend akkoord op de mandoline. In het midden van het plein begint iemand te dansen. Snel, sierlijk, met armen in de lucht. Dit is de pizzica – een van de meest karakteristieke uitingen van Puglia’s culturele identiteit. Een dans die niet alleen gezien moet worden, maar gevoeld.
De oorsprong van de pizzica gaat terug tot de Middeleeuwen en is nauw verbonden met het fenomeen van de ’tarantisme’: vrouwen die, volgens volksgeloof, gebeten waren door een tarantula en in trance raakten. De enige remedie? Een ritmische dans, begeleid door opzwepende muziek, om de gifstoffen eruit te zweten. Of het nu mythe of waarheid is, deze dans is uitgegroeid tot een symbool van genezing, expressie en bevrijding – lichamelijk én emotioneel.
Pizzica is vandaag de dag nog springlevend. Op feesten, festivals en bruiloften zie je hoe jong en oud zich laten meeslepen door het ritme. Het is geen vast choreografie, maar een vrije, intense dialoog tussen de dansers en de muzikanten. Vaak zie je een man en een vrouw dansen, of twee vrouwen – snel, speels, met draaien, klappen en scherpe bewegingen. In dorpen als Melpignano en Galatina kun je het meemaken zoals het bedoeld is: onder de sterren, op een dorpsplein, met honderden mensen die allemaal hetzelfde voelen.
Wat de pizzica zo bijzonder maakt, is dat het meer is dan dans – het is een taal. Een manier van zeggen zonder woorden. Je uit je verdriet, vreugde, woede of hoop via je lichaam. De muziek ondersteunt dat: met tamboerijn, viool, accordeon, gitaar en zang. Het tempo is hoog, de sfeer intens. En als je eenmaal meedoet, raak je erin verstrikt – net als in een betovering. Niet om je te verliezen, maar om je juist terug te vinden.
Na de dans komt het eten. In Puglia gaan cultuur en keuken altijd samen. Op avonden met pizzica eet je eenvoudige, smaakvolle gerechten: bonenstoof, gegrilde groenten, verse pasta met olie. En natuurlijk staat er altijd brood op tafel, besprenkeld met L’Oro Verde di Puglia olijfolie. Want net zoals de pizzica draait om puurheid en ritme, zo draait onze olie om eerlijkheid en smaak. Geen poespas – gewoon kwaliteit die je voelt, zoals bij elke goede dans.
Pizzica is geen toeristisch spektakel, maar een levend ritueel. Iets wat van generatie op generatie wordt doorgegeven. Iets dat je meemaakt met je hart. Het is de kloppende hartslag van Zuid-Italië, net als de zon, de zee en de olijfbomen. Wie ooit in de zomer op een Pugliaans dorpsfeest is geweest, zal het nooit meer vergeten: de beweging, het ritme, de energie. Pizzica is geen herinnering, het is een ervaring.
1. Waar kan ik pizzica live zien? Op feesten zoals La Notte della Taranta in Melpignano of in dorpen tijdens zomerfestivals.
2. Wat is het verschil met tarantella? Pizzica is een vorm van tarantella, specifiek voor Puglia. Tarantella komt ook in andere delen van Zuid-Italië voor.
3. Is pizzica moeilijk om te leren? Niet echt – het is vooral gevoel en ritme. Je kunt het op veel plekken leren via workshops.
4. Wordt pizzica nog steeds gebruikt als ’therapie’? Tegenwoordig meer symbolisch, maar het heeft nog altijd een krachtige uitwerking.
5. Wat heeft dit met olijfolie te maken? Cultuur en keuken gaan hand in hand. Pizzica-feesten zijn vaak eetfeesten, waar lokale producten zoals olijfolie centraal staan.
Neem contact op via https://loroverdedipuglia.com/contact/
Dutch Dutch 
English
